صفحه شخصی رحیم پور ازغدی

حسن رحیم پور در یادداشت جدید کرونایی به چند پرسش کلامی و نیز نسبت طاعون عصر مدرن با سبک زندگی پرداخته  است:

https://twitter.com/rahimpourazqadi

همه در اضطرار و رنج، تا اطلاع ثانوی، مذهبی یا دستکم معنوی می‌شوند اما اغلب آیین‌ها نمی‌توانند "بهداشت و پیشگیری و معالجه" را در کنار "صبر و استغفار و توسل"، بی‌تناقض بفهمند.
 
 پیامبری که گفت فقر، بیماری و صدای پای مرگ، آدم‌ها را کمی آدم می‌کند و گفت بدون اراده خداوند،  همه و هیچ، مساوی است و ما از اساس، مال اوییم و به آغوش او باز خواهیم گشت و "مرگ" را دیدار دوست خواند، همو زندگی را از "مقدسات" و جان آدمی را "خط قرمز" خداوند خواند. ایمان بدون "الاهیات منسجم"، در بحران‌ها، آچمز شده و بیچارگی انسان، نشان بی‌معنایی زندگی می‌شود. اما سخنگوی خداوند که از توکل و توحید می‌گفت، باز چرا به رسالت عقل و تجربه، توجه می‌داد؟

خوانده‌اید که چگونه از الاهیات "بدن به‌مثابه امانت" میگفت که لباس‌ها را گاه بگاه در آب بجوشانید، مسواک را قانون، "بهداشت" را حق‌الناس و "سلامت" را مقدس، و طبابت را "عبادت" خواند وهمه بیماری‌ها مگر اجل قطعی را قابل درمان دانست؟

در هزاره پیش، از استنشاق و قرقره و تغذیه سالم، مبارزه با "همه‌چیزخواری"، حفظ فاصله اجتماعی با حیوانات از خوک تا خفاش، و البته رعایت حقوق حیوان،  تعادل در سبک زندگی و پرهیز از مواد مخدر و الکل و از روابط جنسی بدون کنترل و از غسل و شستشوهای روزانه و هفتگی و ازطهارت ونجاست و ضرورت معطر بودن گفت در عصری که حمام هم رسم نبود؟ و در جهانی که هنوز در قرن ۲۱،  میلیاردها انسان، مشکل توالت دارند و  سازمان ملل،  روز جهانی توالت! اعلام کرده و اینک در سال ۲۰۲۰ آمار می‌دهد که سه میلیارد انسان حتی به آب و صابون در خانه دسترسی ندارند و چهارونیم میلیارد نفر از توالت بهداشتی  محرومند!  بگذریم از خو گرفتگان با نجاست و آنانکه طهارت نمی‌دانند و پاکی را نمی‌شناسند.