صفحه شخصی رحیم پور ازغدی

حسن رحیم پور در چهارمین وپنجمین یادداشت کرونایی به چند پرسش کلامی و نیز نسبت طاعون عصرمدرن با سبک زندگی پرداخته  است:

https://twitter.com/rahimpourazqadi
کارنامه کرونا (۴)

 آیا کرونا به یاری خدا ما را شکست خواهد داد؟
خداباوری‌های غیرتوحیدی، وقتی اوضاع بشر درهم می‌ریزد، اشتباها وارد یک بورس رقابت معنوی! با قواعد هستی می‌شوند، گویی قواعدی هست که ازبالا به خدای خیر دیکته شده و دست او را بسته است. در غوغای "پرستش زندگی" وقتی آمار مردگان، میلیونی شود و ترس ناعلاجی مرگ، شادی‌های کور و غم‌های کر را عقیم کند، همه کم‌کم به لحظات ملکوتی ( غلط کردیم )  نزدیک می‌شوند و صدای (امن یجیب المضطر؟)  به ۱۲۰ زبان زنده دنیا شنیده خواهد شد.  
اما دوقطبی ("خشم خدا" یا "کار میکروب"؟) در الاهیاتی که اساسا به "شر مطلق" و "فاعل مستقلی" قائل نیست، بی‌معناست.
دوستان، شاید آدمها کم کم مجبور شوند روزهایشان را بشمارند و شب‌ها، شاد از اینکه یک روز دیگر زنده مانده اند. فرشته مرگ بدون تبعیض، لبخند می‌زند و پرسش از "الاهیات بیماری"، "فلسفه رنج" و "غایت لذت"، باعث خارش ذهن‌هایی می‌شود که عادت به اندیشیدن نداشته‌اند. آنان‌که برای زندگی، هدفی جز "زندگی" و کمی بیشتر ماندن، به رسمیت نمی‌شناسند کلافه خواهند شد.
 در ماه‌های پساکرونا کسانی از سر جد یا هزل گفتند این ویروس، مذهبی بود و بر ابتهال و تضرع بشر افزود. لامذهب هم می‌تواند گفته باشد این خدا کجاست و چرا معجزه نمی‌کند؟! هر دو یک خطا کردند.
اشیا و پدیده‌ها نیستند که متصف به دینی و سکولار می‌شوند. این‌ها صفت رویکرد بشر به اشیا و پدیده‌هاست، نه صفت خودآنها.
  وقتی قوانین طبیعی و فراطبیعی به یک اندازه، الاهی است چرا خدا را   تنها در اتفاقات خاص باید جست؟ خاصه آنکه محمد ص میفرمود فرشتگان صدای آنانکه همواره خدای رامیخوانند از آنانکه تنها اضطرارا اورا صدامیزنند، دقیقا تشخیص میدهند.